Via de flessenpost ontving deze redactie bericht van zeiltijger Henk de Velde. Voelt zich meer thuis op de oceaan dan aan de wal en koos om die reden voor een langdurig vertrek uit onze gedevolueerde landrottennatie. In dat kader is hij beroemd geworden door Generatie-Nixnut Pauw en Babyboomaso Witteman het schaamteloze te ontlokken.
Buitengewoon aanmatigend voor een burgeradmiraal van zijn statuur, natuurlijk. Inmiddels heeft hij ons kikkerlandje wel opnieuw aangedaan. Henk is not your average zeebonk en doet andere klompzeilerts en zeiltokkies verbleken. De redactie wilde hem strikken voor Vriend&Vijand, maar Henk was dusdanig enthousiast dat hij zelf meteen maar een inktvis heeft gevangen en iets op zeewier heeft gespoten. Na enig ontcijferen ontdekte ik onderstaand bericht, waarmee Henk ons schoolt in een stukje levenswijsheid:
“Dag mensen,
Waarom zou ik een stukje naar mijn vijand schrijven? Ik heb geen vijanden, wel zijn er mensen die mij niet mogen. Meestal hebben die mij nooit ontmoet. ze hebben gewoon een mening en dat mag. Wie niet voor me is, is tegen mij, is zo’n prachtig gezegde om het kaf van het koren te scheiden. we kunnen af en toe van mening veranderen. Dat mag ook. Maar we vergeten dat we eigenlijk maar 1 keer kiezen en dat alle andere keuzes uit die eerste komen.
Wij kiezen maar een keer. Er is geen andere keuze. Elke andere vorm van kiezen zijn slechts aanpassingen. Het lijkt erop dat we steeds weer moeten kiezen. Je moet kiezen naar welke school je wilt. Wat je later wilt worden en ben je eenmaal iets geworden dan hamert de maatschappij erop dat je steeds opnieuw moet kiezen. De wereld vergeet dat die ene belangrijke keuze reeds is gemaakt.
Het is als het kiezen van een route. Het gaat dan niet om waar je naar toe wilt. Het is de gesteldheid van je eerste keuze die je laat kiezen. Er zijn twee mogelijkheden; rechtsom of linksom. Men kiest meestal een koers omdat men naar bepaalde plaatsen wil. Zijn die in de buurt, laat zeggen de Middellandse Zee, dan is de koers reeds bepaald. Maar wil je naar Australië dan kun je dat via de westgaande of oostgaande route doen. West is door eerst de Atlantische oceaan over te steken, dan het Panama kanaal te nemen, om vervolgens de Stille Oceaan te bezeilen alvorens in Australië aan te komen. Oost gaand is via de Middellandse Zee, het Suez kanaal en de Indische Oceaan naar Australië te zeilen. De eerste route is de meest logische in verband met wind en stroming. Maar stel dat je ook naar Thailand wilt dan ga je aan die tweede route denken.
Deze ogenschijnlijke keuzes hebben te maken met onzekerheden. Die worden je aangepraat vanaf je kinderjaren en houden niet op tot je dood. De huidige mens is de denkende mens, maar ik hou het op de onzekere mens.
Er zijn geen zekerheden in dit leven dus hoef je er ook niet over na te denken. Wat overblijft is consequent en zonder voorbehoud optreden. Je moet handelen alsof je weet wat je doet, terwijl je in wezen niets weet. Het doet er niet toe hoe je bent opgevoed. De mens is slechts de som van dingen en dat bepaalt hoe je leeft en sterft.
