Dit verhaal over geluk en ongeluk dat ik vannacht postte, behoeft misschien enige introductie. Vaak als ik rond verjaardagen of feestdagen in het geboortedorp van mijn vader kwam, trof ik daar een vriend van de familie, Freddy. Een bijzondere man, geteisterd door een ernstige vorm van reuma. Maar daarvan liet hij zelf niets blijken. Hij nam zo goed en kwaad als het ging deel aan het feestgedruis, zonder ooit over de ziekte te spreken. Nooit hoorde ik hem klagen, hij had het naar zijn zin en was dankbaar.
Deze week overleed hij. Dertien jaar ouder dan de artsen hem vroeger gaven. Een voor mij tastbaar voorbeeld van een clichéfenomeen: de zieke die ondanks alles dankbaar is. Maar in alle tastbaarheid een ware levensles.
Het verkeer schiet vandaag niet op. Cecilio rijdt zijn AUDI A5 stapvoets over de snelweg. Alles zit tegen. De hele dag loopt al klote en veel beter zal het niet worden. Verslapen, ruzie met zijn vriendin, de tv die zo goed bij zijn tv-kast past uitverkocht en nu ook nog dat waardeloze verkeer. Files prijken bovenaan zijn lijstje van grootste ergernissen. Een dag geleden vertelde zijn baas hem dat de bedachte promotie er voorlopig niet in zit. Dat terwijl hij die paar honderd extra per maand goed kan gebruiken. Dan kunnen zijn vriendin en hij ook eens op wintersport. Ze had geklaagd. Al haar vriendinnen gaan op wintersport, behalve zij. Cecilio moest toegeven dat een keer per jaar op vakantie niet meer van deze tijd is. Ellende stapelde zich de afgelopen weken op. Waarom mag Cecilio niet gewoon eens een keer gelukkig zijn?
Nu is hem ook nog gevraagd vanavond over te werken, terwijl zijn vrienden gaan borrelen in een bar. Even is er afleiding: een vrouw naast hem zoekt oogcontact. Ze is overduidelijk aan het fileflirten. Die meid mag er best zijn, denkt Cecilio. Hij haalt ostentatief een hand door zijn donkere, vettige krullen en geeft haar een knipoog. Opeens het geluid van een claxon. De rijen auto’s komen weer in beweging, Cecilio, er niet bij met zijn gedachten, probeert zichzelf vlot te herstellen. Dan voelt hij de rugpijn die hem af en toe teistert. De dokter zei dat het onverklaarbaar is, maar geen reden tot zorg. Hij neemt het de arts kwalijk en zou hem het liefst wat aandoen. Wat heb je aan die lui? Eindelijk passeert hij de oorzaak van de file, een man die ontspannen tegen zijn auto leunt. Cecilio wil die hufter het liefst de nek omdraaien.
Felix bekijkt de versnellende auto’s en daarna zijn eigen, aan hem aangepaste wagentje. Hij hoopt vurig dat men niet denkt dat hij aan het zonnebaden is. Zijn fysiek maakt het moeilijk de motorkap te openen, maar zelfs dat went. Klagen doet ‘ie niet. Hij is allang blij dat het nog mogelijk is naar het werk te gaan, ondanks het ziek zijn. Met de motorkap open, voert Felix de handelingen uit die de monteur hem eerder deze week voordeed. Na het sluiten van de kap, volgt de weg terug naar het portier. Voor iemand met deze aandoening geen sinecure. Elke stap doet pijn, maar Felix is blij dat hij weer de weg op kan. De auto doet al langer raar. Zolang het vervangende onderdeel er nog niet is, kan Felix zijn vervoer zelf weer aan de praat krijgen. Eigenlijk moet de wagen van de weg, maar het is zijn enige transportmiddel.
Die monteur is een goede kerel, denkt Felix. Het technische mankement had ook twee weken thuiszitten kunnen betekenen. Alle auto’s rijden weer met de voorgeschreven snelheid. Verschillende weggebruikers halen hem in, maar er is geen haast. Het voordeel van op tijd opstaan en te vroeg vertrekken. De ziekte die zijn lichaam sloopt maakt Felix’ bestaan niet makkelijk, zeggen anderen vaak. Zelf heeft hij er maar vrede mee. Maakt er het beste van. Doordeweeks bestaat dat in dankbaar naar het werk gaan, ’s weekends in een drankje en plezier maken. Doktoren hielden de levensverwachting op 25. Volgende week beleeft hij zijn 45’ste verjaardag. Plotsklaps moet Felix uitzwenken voor een nieuwe verkeerschaos. Verderop ziet hij een verkreukelde AUDI A5 op de kop tegen de vangrail. Een ongeluk.
– Dit verhaal draag ik op aan Freddy Bos, dat hij in vrede moge rusten.
