Opsporen

Is het niet ironisch? Eerst doe je aan opsporen, dan word je opgespoord. Ik ben het over mijn schouder heen kijken meer dan zat, maar voorlopig moet het nog even. De deur gaat met het kenmerkende geluid open. Bijna elke zitplaats is bezet. De hogesnelheidstrein is comfortabel, maar volledig afgeladen met forensen, op een paar verdwaalde bejaarden na. Dat is het voordeel van de eersteklascoupé, er zitten uitsluitend mensen die te druk zijn om op te letten en seniele, geriatrische wrakken. De man naast me staart naar zijn laptop, leest onverschillig een nieuwswebsite – het lijkt tenminste onverschillig. Er komt een schermpje op: of hij de McAfee-virusscanner niet wil updaten? Onbewust zucht ik, hoorbaar. De man kijkt me aan. “Sorry, ik was zo brutaal om met u mee te kijken en zag dat u de virusscanner moet updaten”, verontschuldig ik me.

Nu zucht hij ook “Ik denk er niet aan, die hufters hadden de vorige keer mijn abonnement verlengd, terwijl ik ze daarvoor nooit toestemming heb gegeven”. “Het staat in de terms and conditions”, leg ik uit. De man kijkt me aan alsof ik gek ben: “Lees jij die dan? Ze zouden maximaal drie alinea’s moeten zijn, niet een meer!” Gelukkig, hij herkent me niet. De man leest verder over Messi, een voetballer, die een of ander record heeft verbroken. Dan een artikel over de Anglicanen, die zich uitspreken tegen het homohuwelijk. De man slaat met de onderkant van zijn vuist op het tafeltje, gelukkig niet té hard. “Ze moeten ons wel hebben, hè. Sterft je vriendenkring niet half uit door een of ander virus, dan moeten we wel van al die gestoorde religieuzen horen dat we de goede vrede bedreigen, alleen omdat we van elkaar houden. We zijn verdorie geen criminelen!”

De man verontschuldigt zich voor zijn uitval. Ik zeg hem dat het niet geeft, dat ik zijn woede en ergernis begrijp. “Het is nooit leuk als je wordt opgejaagd en men zegt dat jij je aanstelt”. De man knikt en vertelt dat zijn station binnenkort uit het traject wordt geschrapt. Nog even en ik krijg medelijden met hem, meer dan met mezelf. Hij vraagt me naar mijn bestemming, ik antwoord dat we beiden vrijheid opsporen. Even fronst hij, maar knikt dan weer, alsof het vreemd, maar logisch is. Als we allebei een beetje versuffen klinkt opeens een omroepbericht: “Vanwege extreme weersomstandigheden rijden we stapvoets verder. Dit resulteert in een nog onbekende vertraging”. Op het gezicht naast me tekent zich een geërgerde, maar toch niet onvriendelijke blik af: “Ik word er ziek van… Goed, we zijn dus nog even op elkaar aangewezen. Uw naam heb ik gemist?”

* #DAMEKNAG staat voor ‘Drie Alinea’s Met Een Knipoog Naar Actuele Gebeurtenissen’. Elke gelijkenis met bestaande nieuwsberichten berust derhalve niet op louter toeval, maar dient men nu ook weer niet al te serieus te nemen.