Vanuit de politiehelikopter is het goed te zien. De stoet verplaatst zich traag en slepend over het strand. Het tafereel doet nog het meest denken aan een grauwgrijze rouwslinger van vlees en bloed. Wie goed kijkt ontwaart vele individuen, maar ze zijn in de kern een en dezelfde. Of het een gevoel of een idee is, dat doet niet echt ter zake. Er is eenheid. Allen verbonden door het walvispak. Alleen de persoon voorop wijkt af. Zij, de vrouwelijke tred verraadt haar, draagt een zeehonden-kostuum. “Johanna is groot!”, roept ze, met de armen opgeheven. “Laten we een kring maken rond Johanna en haar daarna naar de heilige ark brengen, laat ons een worden met haar”. Het strand, de zee, deze massa van gelijkgestemd zijn. Het is ontroerend, maar de agenten op de grond slaan er geen acht op, druk als ze zijn met belangrijker zaken. In de krant zagen zij de nieuwe uniformen. Men is niet onverdeeld tevreden. Een understatement.
Achter de stoet loopt een grote fanfare; leden van een orkest die wat proberen bij te schnabbelen. Ze spelen weinig opgewekte muziek. De vrouw in het zeehondenpak houdt stil en draait zich om naar haar volgelingen: “Zie daar, we bereiken de heilige Johanna. We zullen haar uit de klauwen van de duivel redden!” Verderop is een reusachtige walvis te ontwaren, omringd door agenten, ambtenaren, reddingswerkers, zeebiologen en duizenden dagjesmensen. Ook is er een glazen huis gebouwd, van waaruit drie dj’s aandacht gaan vragen voor de schrijnende situatie van dit arme dier. “Patries, kun jij het zien?” fluistert een van de walvispakken. “Nee Geer, stil nou eens, de heilige Lenah spreekt”. Lenah ’t Riet is de aanvoerder van deze uitverkoren groep. Ze staan een paar treeën hoger op de evolutionaire ladder dan anderen. “Ik moet hier een boek over schrijven”, denkt een walvis uit de marketingbranch.
Ze komen aan bij het cordon van politie-agenten en mengen zich tussen de vele dagjesmensen. “U mag niet verder mevrouw, houd alstublieft afstand”, sommeert een agent. “Hebt u enig idee tegen wie u praat? Het is dat de gezondheid van onze grote vriend uit Zuid Afrika niet meewerkt, maar anders had hij hier met ons gestaan!” De agent fronst een wenkbrauw, om Lenah vervolgens geen blik meer waardig te gunnen. “Uw minachtende houding staat mij niet aan, meneer de agent! U laat een heilige walvis sterven, u kunt nog iets leren van mijn vriend hier! Een paar weken terug vocht hij nog op het voetbalveld, nu vecht hij voor het leven op aarde!”. Nog steeds geen kik bij de agent. Net als Lenah het signaal tot aanvallen wil geven, wijzen opeens steeds meer mensen naar boven. Een van de DJ’s uit het glazen huis, een muffig figuur, is uit een vliegtuig gesprongen. Maar waarom doet hij zijn parachute niet open?
* #DAMEKNAG staat voor ‘Drie Alinea’s Met Een Knipoog Naar Actuele Gebeurtenissen’. Elke gelijkenis met bestaande nieuwsberichten berust derhalve niet op louter toeval, maar dient men nu ook weer niet al te serieus te nemen.
< Vorige week: ‘Opsporen’
Volgende week: ‘Kerstboodschappen’>
