Beste Vrouw en Kinderen van Jasper S.,
De meeste mensen zullen deze week niet aan jullie hebben gedacht, maar ik wel. Dat is een euvel waar ik vaker last van heb: denken aan datgene wat anderen over het hoofd zien. De meesten waren toch vooral vervuld van walging, van afschuw, van onbegrip. Ikzelf ook. Maar diep van binnen voelde ik ook medelijden. Uiteraard met de familie Vaatstra, voor wie nu dan wel een periode een soort van afgesloten is, maar van daadwerkelijke afsluiting zal nooit sprake zijn. Voor zover ik me kan inbeelden: zoiets vergeet je nooit, zoiets verwerk je nooit, en zoiets vergeef je evenmin. Het is te erg. Te barbaars.
Maar voor jullie begint het nu pas. Een nieuwe, treurige tijd. Voortleven als het gezin van iemand die de meesten – ook ik – zien als een monster. Moeten horen hoe volslagen onbekenden de man van wie je houdt, je echtgenoot, je vader, het liefst publiekelijk berecht zien worden. Dat lijkt me afschuwelijk. Er mogen ook gedachten naar jullie uitgaan. Jullie hebben hiervoor niet gekozen. Dat moet Jasper bedoeld hebben met ‘er zijn alleen maar verliezers‘. Hij moet ook aan jullie hebben gedacht. En terecht.
Jullie zijn ook elke droom en elke illusie kwijt, of moeten die in ieder geval opnieuw gaan vormgeven. Hoogstwaarschijnlijk zonder dat jullie man en vader daarin een rol van betekenis heeft. Misschien willen jullie dat niet eens. Ik weet het niet. Ik kan makkelijk roepen dat ik mijn vader nooit meer zou willen zien als hij zoiets flikt, maar ik sta niet in jullie schoenen. Goddank. Jullie verdienen medeleven. Steun. Wijsheid. Te makkelijk zullen mensen jullie vergeten. Maar ook jullie zijn veel kwijt. Dat is verschrikkelijk.
Ik kan alleen maar hopen dat jullie er iets aan hebben dat er nog mensen zijn die aan jullie denken. Die het beste hopen voor wat er over is van jullie gezin. Die wensen dat jullie er goed uitkomen en deze ellende een plekje kunnen geven. Leren leven met schuldgevoel, dat jullie misschien ervaren. Laat ik voorop stellen: voel je niet schuldig. De schuld ligt enkel en alleen bij jullie Jasper. Steken jullie je energie nou in andere vragen: hoe verwerk je zoiets? Welke rol mag hij nog in jullie leven spelen? Hoe ga je om met alle emoties die je voelt? Daarover besluiten nemen lijkt me al slopend genoeg.
Veel sterkte en wijsheid gewenst!
Met hartelijke groet,
Bas van der Veen
