Van de kinderen die in de jaren negentig zijn opgegroeid zullen er weinigen zijn die nooit een Disney-film zagen. De tekenfilms hebben – en hadden – een enorme aantrekkingskracht, met een mooi verhaal, de altijd aanwezige traan, aanstekelijke liedjes, vrolijke kleuren en eigenlijk ook altijd een bepaalde moraal. In enkele van die films, zo niet alle, komt een moraal terug die voorschrijft dat het goed is om bescheiden en tevreden te zijn. Dat zie je bijvoorbeeld in The Lion Kings ‘Hakuna Matata‘ en in Jungle Books ‘Bare Necessities’ (twee liedjes die überhaupt verdacht veel op elkaar lijken). Maar wat is hier nu de paradox?
Die bestaat er met name in dat beide nummers appelleren aan ‘het leven nemen zoals het komt’ en ‘genoegen nemen met de basics‘. Niet omkijken naar luxe en weelde, is nu juist iets waarmee de Disney-franchise enorm weinig te maken heeft. Een dagje Disneyland Parijs kost zo maar zes tientjes. En dan ben je alleen nog maar binnen. Dan volgen alle andere variabele kosten, eten, drinken en ze proberen je natuurlijk poppetjes, etuitjes en pennen met een Donald Duck-veer aan te smeren. Verlangen wordt hier een deugd.
Dat is het mooie en tegelijkertijd cynische ervan. Je koopt (of downloadt) zo’n film, kijkt ‘em en neemt tevreden waar dat je kind een mooie boodschap meekrijgt (al zitten er ook boodschappen in de films die kritiek krijgen). Vervolgens wil je kind wel al die Disney-troep uit de speelgoedwinkel hebben en is Pandora’s box geopend. Over de invulling van al die bare necessities kun je dagen en uren discussiëren. Maar al zullen de marketingafdeling van Disney en magazines anders beweren, Disney hoort daar in ieder geval niet bij.
Je kunt deze website nu ook op Twitter volgen. Kijk op: http://www.twitter.com/Basvanderveennl
