Waarom laten we ons in onze rol als consument toch zo makkelijk in de luren leggen? Zou het niet beter zijn als we een vuist zouden maken tegen miljoenenbedrijven? Miljardenbedrijven? Tuurlijk, we hebben Kassa, Radar en sinds enkele jaren Twitter, maar zelfs daardoor laten niet alle bedrijven die wanbeleid voeren zich beïnvloeden. Youp van ’t Hek wist T-Mobile even aan het bibberen te krijgen, maar inmiddels bereiken de berichten over klagende T-Mobile-klanten me alweer met enige regelmaat. En dat geldt voor meer bedrijven. Daar kunnen we mogelijk iets aan doen. ‘Maar hoe?’, hoor ik je denken. Met het Consumentenfront.
Het idee voor een Consumentenfront ontstond toen ik van de week op Twitter tweets las van iemand die gezeik had met DynaFix, het centrale reparatiecentrum voor mobiele telefoons (waar klaarblijkelijk alle providers gebruik van maken). Dit bedrijf heeft bepaald geen topreputatie. Nu lijkt het erop dat de provider in dit geval redelijk coöperatief is, maar laten we nu gewoon eens ontevreden zijn met ‘redelijk coöperatief’. Het is mijn ervaring dat bijna elk groot bedrijf weleens een kunstje flikt waarbij alles wordt gedaan om de klant een poot uit te draaien. Als eenling sta je dan niet altijd sterk; we hebben niet allemaal 250.000 Twittervolgers.
Maar wat als we ons nu eens verenigen met die 250.000 Twittervolgers? 250.000 klanten die zeggen: ‘Jullie helpen ons lid’. ‘En anders wat?’, zal het bedrijf zeggen. ‘Anders zeggen we met 250.000 man: “Fuck you!”‘ Duizenden opzeggingen bewegen bedrijven wel om service te leveren. Om klanten niet in een draaimolen van keuzemenu’s en verschrikkelijke muziekjes te laten ronddwalen. Het kastje en de muur worden snel ingeruild voor hetgeen waar klanten recht op hebben: degelijke ondersteuning. Komt zo’n bedrijf ons smeken om toch alsjeblieft niet te vertrekken, dan is de reactie: “een ogenblik geduld alstublieft, er zijn elf wachtenden voor u”.
Het Consumentenfront zou een vereniging kunnen zijn met leden. De leden committeren zich aan een aantal regels. Een daarvan kan zijn dat wanneer het Consumentenfront vaststelt dat een bedrijf onvoldoende service verleent aan een gedupeerd lid, alle leden die klant zijn van dat bedrijf collectief overstappen naar een andere aanbieder. Het Consumentenfront heeft dus behalve een verenigende, ook een bemiddelende functie bij conflicten tussen bedrijven en klanten. Dit om te voorkomen dat leden met allerlei onredelijke eisen een collectieve overstap komen eisen. Wel bepalen de leden middels een bestuur en congres wat (on)redelijk is.
Het lijkt derhalve een beetje op de vakbond. Ik heb nooit begrepen waarom mensen daar iets tegen hebben. Alsof de markt zorgt voor eerlijke verdeling van kennis en middelen. Voor een redelijke beloning. Evenmin is het zo dat de markt zorgt voor redelijke tarieven en snelle of goede service. Daarom gaan we die wat mij betreft afdwingen. Je betaalt er tenslotte voor. Bovendien beloven bedrijven in hun flitsende commercials gouden bergen en landen van melk en honing. Belofte maakt schuld. Dus we gaan eisen wat ons wordt beloofd. Sowieso gaan we niet stilzitten als tarieven worden verhoogd, maar het product verslechtert.
Het zou leuk zijn als mensen willen meedenken over dit project. Youp van ’t Hek vroeg zich af hoe hij het vorm zou moeten geven, valt in het NRC-bericht van hierboven te lezen. Ik meen hier een vorm te hebben die zou kunnen werken. Er wordt nog al eens gedaan alsof shoppen altijd maar geweldig is, maar in de zee van verzekeringen, abonnementen en langdurige verplichtingen die we aangaan en die (veel) geld kosten, is het soms makkelijk verzuipen. Met het Consumentenfront kunnen we beginnen met het bouwen van een mammoettanker die de strijd met de cruiseschepen aankan. Dan laten we ze even wat marktwerking voelen.
Meer ideeën? Mail me of reageer hieronder!
