Kamp Obama maakt opmerkelijke moves: met een nieuw campagne-offensief probeert men het beeld neer te zetten van een Romney die een loopje nam met de feiten tijdens het eerste presidentiële debat. Zo’n tactiek kan werken, maar de aanpak van het democratische team is merkwaardig. Laten we eerst de video bekijken:
Worden jullie ook zo enorm onrustig van dat paniekerige muziekje? En daar gaat het dus al mis: we zouden het over de inhoud gaan hebben, maar we hebben het nu over een vervelend muziekje. Dat is niet echt de bedoeling, lijkt me. We moeten overtuigd raken dat Romney onzin verkondigde, niet afgeleid worden door neurotische melodietjes. Verder zien we dat niet Obama, maar verschillende fact-checkers ons moeten vertellen dat Romneys verhaal niet deugt. Waarom doet Obama dat zelf niet? Kan hij het niet? Wist hij het zelf niet?
Oké, dit is niet helemaal eerlijk, want Obama doet wel degelijk pogingen. In het debat, toen hij Romney ervan beschuldigde vijf triljoen dollar aan belastingverlaging te willen doorvoeren. Wat Romney staalhard ontkende, om vervolgens keihard terug te slaan met een opmerking waarin hij Obama impliciet een kind en een sprookjesverteller noemde. Pats! Ook probeert de Amerikaanse president het op Twitter:
Waarom op Twitter? Waarom verspreid over zes tweets? Waarom niet stevig tijdens het debat? Of tijdens het volgende debat? Niemand zal denken dat Obama zelf twittert, dus wederom moeten anderen het werk voor hem opknappen. Natuurlijk, Obama wil zichzelf wellicht niet neerzetten als degene die zijn tegenstander van leugens beschuldigt. Daar is iets voor te zeggen.
Aan de andere kant: Romney doet het ook en Obama heeft op generlei wijze een krachtige repliek kunnen leveren. Waardoor er niets overblijft dan het beeld van een zwakke Obama. Het lijkt erop dat hij wil dat aan zijn tegenstrever het beeld gaat kleven dat die geen feiten presenteert. Ook wekken deze stappen de indruk dat de president betrouwbaar wil ogen. En daadkrachtig, en meer van zulke presidentiële eigenschappen.
Maar door te twitteren geef je Romney toch alleen maar tijd om een tegen-offensief op te zetten, waarin hij de president er ook nog eens van kan beschuldigen in het debat dergelijke beschuldigingen niet te durven uiten? Bijvoorbeeld omdat het – al dan niet onterecht – op niets gebaseerd is: weer een zwakke Obama.
Het ligt meer voor de hand dat het werkt wanneer de zittende president Romney in het debat verrast. De kenners lijken het erover eens: Obama zal het in korte bewoordingen en snedig duidelijk moeten maken als hij vindt dat Romney niet eerlijk is. En misschien liever niet in ruim zeven minuten, want in de politiek duurt eerlijkheid het liefst kort*.
* De boodschap waarin die eerlijkheid naar voren komt, natuurlijk.
