Hysterie is niet meer weg te denken uit de Nederlandse cultuur. Neem het befaamde openluchtfestival Parkpop, toch altijd goed voor een kleine 400.000 bezoekers. Werd beroepsblowert Snoop Dogg eerder al gecanceld in verband met dreigementen namens ’rivaliserende groepen’, het ticket van dancehall-alfamannetje Beenie Man is niet veel later verscheurd vanwege diens (vermeende) aversie tegen manhartjeman. Massahysterie pur sang.
Voer voor filosofen, zou ik willen zeggen. Voor de strijd tegen de vrijheid van meningsuiting en de promotie van staatscensuur is #Blond1 blijkbaar niet eens nodig. Aan gelegenheidsliberaal Jozias Van Aartsen heeft een nieuw leger Sorryzeggerts haar toetsenbord inmiddels vol. En die filosofen maar piekeren over de betekenis van vrijheid in deze postmodernistische heksenketel. Moeten we homohaters nu wel of niet een podium bieden bij onze pogingen het iedereen naar de zin te maken?
Díe bestaanscrisis is natuurlijk weer koren op de molen van mediawetenschappers en sociologen, die van gekkigheid niet meer weten op welke honderd-en-een manieren ze een slaatje kunnen slaan uit alwéér een nieuwe hysterie. Hysterie? Ja zeker, Snoop Dogg en Beenie Man maken immers al decennialang leuk klinkende liedjes over dood vermoorden, buksletjes en hun afkeer van de mannenliefde. Afgezien van een stapeltje ingezonden brieven, een paar klachten en een weekje ophef onder de gelegenheidsliberalen in Den Haag, is de aanpakkritiek hierop toch vooral een margeverschijnsel. Bovendien wordt dit soort stoerpraters elk jaar opnieuw op handen gedragen door het Nederlandse festivalpubliek, een paar miljoen Nederlanders die het allemaal worst zal wezen wat er tijdens die leuke deuntjes gezegd wordt. Kun je ze dat ook kwalijk nemen na een lik MDMA en een sloot festivalbier?
Schokkend? Nee hoor, naast de $pon$or$ van Parkpop hebben ook de usual suspects nimmer veel gewag gemaakt van de verwerpelijkheid van dit soort cultuuruitingen. Zo worden deze fijngevoelige troubadours al sinds mensenheugenis grijs gedraaid door FunX-070. Daar heb ik nog nooit iemand over gehoord. Het mag van diezelfde hobbycensors blijkbaar bestaan dat dit soort ogenschijnlijke vrouwenuitbuiters en homobashers daar muzikaal gezien kind aan huis is. Neem een act als T.O.K., die op een vrolijk deuntje oproept tot het massaal verbranden van homofielen, bij voorkeur in hun eigen bars. ‘Lekker efficiënt‘, zullen ze denken (No Godwin Intended). Dat is dan weer niks om je druk over te maken. Van een flat gegooid worden is immers heulveul verschrikkelijker. Toch?
