Het met een balkje afgeschermde gelaat deed hem huiveren. Smeerlap! Met de palm van zijn hand sloeg hij op de leuning van de lekkere hangstoel. Elke keer weer was het vechten tegen de kokhalsneigingen, bij het zien van de verdachten.
Zaterdag. Het ontbrak me aan lef om mijn ogen te openen. Zonder twijfel zou het tafereel waarvan ik deel uitmaakte elk beschaafd mens de moed in de schoenen doen zinken. In die zin had ik dan ook weer weinig te
Vrijdag. Een oorverdovende knal schudde de bosrijke omgeving wakker. Geschrokken gevogelte schoot alle kanten uit; de meerkoeten kwetterden luid en een eenzame gaai stoof richting de ogenschijnlijk veiliger gelegen boomtoppen. Het knuffelbare konijntje dat tot even geleden gemoedelijk gras oppeuzelde
Een stukkie over een debuut schrijven zonder het boek te beoordelen, zou belachelijk zijn. Laat ik derhalve voorop stellen dat James Worthy geslaagd is en het lezen waard. Tegelijkertijd gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ook dit, behalve een boekbespreking,
