Tijdens een bezoek aan een tijdschriftenwinkel ontdekte ik dat James Worthy, die ik al een aantal jaren kende, met zijn kop voor op de Revu stond. Op zijn website en Twitterpagina vernam ik al langer dat hij goed bezig is met schrijven, maar hier werd het tastbaar. Dat bracht me op het idee om hem eens te schrijven en te vragen hoe het nu gaat. Wie weet heeft hij tips voor mij, vers in de stukjeswereld en totaal niet op de hoogte van wat ik kan verwachten. ‘De do’s and dont’s’, zullen we maar zeggen. Of het überhaupt de moeite waard is om eraan te beginnen. James’ reactie is een ontroerend relaas van een schrijver die lange nachten maakt en erachter komt dat schrijven vooral hard werken is, maar meer dan de moeite waard. Lezen!
Beste James,
Het leek me hoog tijd om bepaalde zaken te bespreken. We kennen elkaar al langer, maar er verandert veel. Je staat tegenwoordig met je kop op de Revu en inmiddels lees ik in één van je Lekkere Stukken dat je maling hebt aan dubbele doorgetrokken strepen en rechts inhaalt. Is dat de sterrenstatus? Ben je van adel? Haal je inmiddels door met cokesnuivende glamourboys in de Jimmy Woo, of loopt het allemaal zo’n vaart nog niet? Als beginnend schrijftijger zijn dat de dingen die ik me afvraag. Te kort door de bocht gaan is het laatste wat ik wil, en dan heb ik het niet alleen over een meter buikschuiven door de Budweiser.
Amerikaans bier zul je haten? Je bent tenslotte Brits. En daar zullen zelfs Amerikaanse groupies geen probleem van maken als ze bovenop je liggen. Toch vreemd eigenlijk, volgens mij ben ik nog nooit een vrouw tegengekomen die bang is voor supersterren uit Engeland. Ik vraag me echt af hoe dat beredeneerd wordt vanuit een tietenperspectief, maar kan me niet aan de indruk onttrekken dat die dingen samenhangen.
Het doorgronden van de vrouwelijke geest, dát moet jouw levenswerk zijn. Als een soort archeoloog door de om te woelen goedgelovigheid van vrouwen graven naar de waarheid. Een Indiana ‘Co’ Jones die de drassige moerassen trotseert om uiteindelijk in een ver weg gelegen mijnschacht de pot met goud aan te treffen. Daarna te nemen wat nodig is en af te taaien als een ontdekkingsreiziger. Is dat nou het leven van een schrijver?
Laat ik er niet omheen draaien. Voetbal, bier en tieten. Het zijn jouw favoriete onderwerpen. Onderwerpen die in principe voor het grijpen liggen. Op het veld, in de koelkast of op het lichaam van een vrouw in slaapstand. Zou ik het nou ook kunnen redden zonder die thema’s James, of ben ik dan niet boeiend genoeg? Dat soort vragen houdt me nou echt bezig. Eigenlijk is mijn enige expertise de burgerlul uithangen. Als ik echt flauw wil doen, bij de snackbar bijvoorbeeld, bestel ik van ellende een Kipcorny. Dus mocht ik jou nou kunnen helpen met conformeren, dan weet je me te vinden. En als je de wanhoop ooit echt nabij bent, vergeet dan niet: Eddy Zoey speelt graag voor lijm bij Take Me Out. Maar help jij me alsjeblieft met het schrijverschap!
Voorlopig wacht ik eerst maar eens op je reactie.
Hou je taai!
Bas
“Beste Bas,
Het kan inderdaad verkeren. Ik stond een jaar geleden serieus op het punt om de pen aan de wilgen te hangen, de blanco vellen voor altijd blanco te laten, het werd mij af en toe namelijk net iets te bioindustrie. Alles stond al vast voor ik überhaupt begon met schrijven. Het onderwerp, het aantal woorden, de tone of voice. Daar werd ik moe van, ik wil de hele hamburger maken en niet alleen een klodder zelfgemaakte citroenmayonaise op een kant-en-klare burger deponeren. Schrijven is vrijheid, net als koken en ik werd gedwongen om recepten op te volgen. Waarschijnlijk heeft dit alles van doen met mijn achtergrond in het Montessori onderwijs en eerlijk is eerlijk, ik heb een hekel autoriteit en zakelijkheid. Die twee dingen beperken de creativiteit en de vreugde die je uit het scheppen van iets kunt halen. Dan ging ik achter mijn laptop zitten en dat voelde dan zo verdomd onnatuurlijk aan. Alles ging op de automatische piloot en dat is prima als je even een kittige stewardess wilt beffen in dat minuscule en ongemakkelijke vliegtuigkeukentje, maar wat schrijven betreft levert het eigenlijk alleen maar turbulentie in de kop op.
Qua sterrenstatus valt het allemaal ook wel mee, hoor, Bas. Natuurlijk drink ik soms koffie in bepaalde kringen en proberen bedrijven mij over te halen om stiekem reclame voor ze te maken in mijn teksten, maar dat laat me koud. Daarnaast ben ik een saaie huismus, al dat oppervlakkige gedoe in het Amsterdamse uitgaanswereldje, de flessen champagne, de envelopjes vol wit en de designer zonnebrillen, ik kijk er zo doorheen. Dat volk is zo ongelukkig en ik weet het, want ik ken ze. Ze geven vandaag alles uit en dan willen ze morgen geld van je lenen voor een dure cocktail, want als ze daaraan nippen voelen ze zich weer heel eventjes succesvol en welvarend. Het is één grote poppenkast en ik laat wat dat betreft veel liever mijn buik spreken. Eigenlijk voel ik mezelf alleen een ster als lezers mij aanspreken, positief of negatief whatever, ze lezen mijn stukken en dat maakt mij gelukkig. Een roodharig meisje stapte laatst op mij af, ‘James, James, ik wilde vorige week mijn haar verven, rood haar is kut, maar toen las ik jouw ode aan de roodharige vrouw en nu denk ik daar heel anders over.’ Als ik dat hoor, tja, dat soort momenten heeft voor mij hetzelfde effect als pillen, coke & champagne.
Het doorgronden van de vrouwelijke geest of een waardige poging tot, ja, dat is op zich wel mijn levensdoel naast het worden van een goede vader. Vrouwen zijn mijn alles. Mijn muze, mijn hobby, mijn redding, maar uiteindelijk ook altijd mijn ondergang. Zij geven mij alles, maar het knappe is dat ik misschien wel meer teruggeef dan ik krijg. Hoe dan ook, ik blijf van ze houden, van allemaal. De mooie, de lelijke, de leraressen, de agentes, het liefst word ik iedere dag wakker tussen de trillende dijen van alle vrouwen op deze wereld. Dan bef ik ze wakker en stappen ze vrolijk uit bed. De wereld is veel mooier als alle vrouwen goed in hun vel zitten. Soms stap ik om 08:00 de tram in en dan zie ik alleen maar terneergeslagen koppies, ontevreden mensen en vrouwen die overduidelijk niet wakker gebeft zijn. Dat vind ik zonde.
Voetbal, bier & tieten, dat zijn inderdaad de onderwerpen waar ik met mijn ogen dicht over kan schrijven, maar ik ben nu meer overgestapt op de liefde. Als ik alleen maar over dat ietwat carnavaleske drietal schrijf, tja, dan gooi ik mijn eigen ruiten in. Dan heb ik eigenlijk alleen maar de pubers als doelgroep en pubers kopen geen boeken. Pubers kopen Clearasil, voorgedraaide jointjes en 3es sinas. En Bas, over het leven van een schrijver kan ik kort zijn. Ik sta vroeg op, eet een bakje ontbijtgranen met melk, schrijf tot een uurtje of 3, douche mezelf, doe de boodschappen, kook wat, eet wat en dan schrijf ik weer tot een uurtje of 3. In films lijkt het altijd zo romantisch, dat hele schrijfproces. Flesjes whisky, een spinnende Blauwe Rus op het bureau, zo’n comfortabele lederen psychiatersstoel , een loopse schoonmaakster uit Brazilië die je sokken oprolt, maar zo werkt het helaas nog niet. Het is geen glitter & glamour maar RSI en schrijven tot je ogen branden.
Niets dan liefde,
James”
