De afgelopen maanden is er een hoop veranderd in het leven van Özcan Akyol. Na het verschijnen van zijn debuutroman Eus (die ik hier recenseerde) is weinig meer echt hetzelfde. Ik schreef Özcan eind oktober en ontving dit weekend zijn reactie. In onderstaande briefwisseling krijg je een beeld van wat er kan veranderen in drie maanden tijd. Maanden vol media-aandacht, optredens in het land en reacties van Jan en alleman. Özcan legt uit hoe hij zijn blik op de toekomst blijft richten, zonder ook maar aan concessies te denken. Deze Vriend & Vijand poogt weer te geven hoe een blogger zoals zovelen zichzelf ontwikkelt tot bestseller-schrijver, terwijl de (online) hatemail en scheldkanonnades blijven.
Beste Özcan,
Potverdorie, ‘Eus’. Hoe lang kennen we elkaar nu? Jaren geleden, beiden hielden we van hip hop, beiden hielden we van schrijven, beiden hadden we dromen en ambities. Jij was wat het schrijven betreft stukken ijveriger dan ik. Niets dan harde arbeid heeft je gebracht waar je nu bent. Dat mag best gezegd. Wat heb jij wat afgeblogd. En wat heb ik me doodgelachen. Als je weer een of andere meid die je niet aanstond van katoen gaf. Laten we er niet omheen draaien: je trof best eens onnozele vrouwen.
We spraken elkaar veelal ’s nachts. Soms was je dronken, maar altijd bezig met het schrijven. Of je kwam uit het centrum van Zwolle. Mijn hemel, wat haatte je die stad, haar kroegen en portiers. En de ‘wijven’ die je daar trof. Ik ben best benieuwd of we daar veel van gaan teruglezen in Eus. Het zal authentiek zijn, daar ben ik van overtuigd. Bijzonder eigenlijk, dat ons treffen bij je boekpresentatie onze ontmoeting zal zijn. Maar het doet me goed je bij onze ontmoeting direct te mogen feliciteren. Met je romandebuut, ook nog!
Op OzcanAkyol.nl zag ik verschillende stijlen voorbijkomen. Je experimenteerde met taal en vorm, om uiteindelijk je eigen stijl te vinden. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit een verhaal van je aanprees, volgens mij op Facebook. Iemand reageerde met de boodschap dat je maar beter kon stoppen. Het is wat dat betreft net een jongensboek, of het verhaal van een rockster. Er is altijd iemand die zegt dat ze maar beter kunnen stoppen. En ze gaan altijd gewoon door. Terecht, zo zien we ook nu. Het begin van meer, ik ruik het!
Je bent de tweede uit mijn kennissenkring die al jaren geleden het schrijverschap ambieerde en er nu definitief werk van maakt. Eerder was daar natuurlijk James Worthy, die inmiddels twee titels op zijn naam heeft staan. En nu jij. Dat vind ik prachtig. Je bent nogal eens uitgescholden. In e-mails, maar ook de inhoud van reactiepanelen onder je stukken loog er soms niet om. Het is zonde dat een mening en succes zo vaak resulteren in een stortvloed van schijnheilige jaloezie en wat ze dan tegenwoordig heel populair ‘haat’ noemen.
Een tijdje geleden kwam iemand op Twitter met een stuk van Max Pam, Islam, Wilders en kontneuken. Daarin valt te lezen dat deze drie onderwerpen veel ‘clicks’ (ofwel: lezers) trekken. Met andere woorden: je moet choqueren om aandacht te genereren. Dat trekt meer aandacht dan gedichten over liefde en samen zijn, artikelen over literatuur, en plannen om de wereld te veranderen. Dat zegt toch weer iets over mensen, Özcan. Ook daarom vind ik het mooi dat je boek gewoon Eus heet. Gewoon Eus.
De dertigste gaan we in Amsterdam de publicatie van je debuut vieren. Ik ga het snel daarna lezen. Wat verwacht je zelf van de komende tijd, behalve hard schrijven aan je tweede? Er zullen nu alleen maar meer idioten komen die je scheldkanonnades mailen. Teleurgestelde exen, jaloerse oud-klasgenoten, een Turkse pizzabakker die je in dronken toestand bent vergeten af te rekenen, noem het maar op. Daarnaast komt er hopelijk ook een hoop moois op je pad. ’t Is je gegund, abi, je hebt er hard voor gewerkt. Geniet een beetje!
Tot de dertigste!
Bas
“Hallo Bas,
Hartelijk dank voor de mail. Leuk dat je dertig oktober op mijn boekpresentatie was. Het spijt me dat ik niet eerder op je brief reageerde, maar zoals je wellicht heb gemerkt: ik heb het ontzettend druk. Vooraf had ik dit succes niet kunnen voorspellen, laat staan ervan durven dromen. Nu het er is, maakt het me hongerig naar meer, want nee, verzadigd ben ik nog lang niet. En dat zou ook niet moeten. Te veel schrijvers hebben die echte honger naar de letteren niet. Ik heb die wel. Tegelijkertijd is het mijn grootste manco: ik ben nooit tevreden.
Ik herinner de periode als blogger nog goed. Internet is een vrij medium, dus ook toegankelijk voor dorpsidioten en mentaal uitgedaagden. Voorheen trof ik die types alleen in de krochten van fora en nieuwssites waar allerlei banaliteiten werden bediscussieerd, inderdaad, dikwijls met scheldkanonnades en doodsbedreigingen tot gevolg. Tegenwoordig is het niet anders. Het is alleen massaler geworden. Eén keer met je bakkes op televisie en uit alle hoeken en gaten van het land sturen mensen hatelijke berichtjes. Vooral Facebook lijkt daar een prima medium voor.
All in da game. Dat Eus na ruim twee maanden al aan de zevende druk zit, is bijna niet te bevatten. En dan zijn de filmrechten ook nog verkocht! Het is onvoorstelbaar. Als er iets is wat ik van deze periode heb geleerd, dan is het wel dat je met ontzettend hard werken heel veel kunt bereiken, zelfs als de voortekenen ongunstig zijn. Ik bedoel, ik blijf het jongste kind van twee analfabete ouders, die mij nooit hebben aangemoedigd er wat van te maken. En toen kwam acht jaar geleden – bij toeval – literatuur op mijn pad. Het kan raar lopen.
Ik stoor me er soms wel aan dat niet alle mensen beseffen dat ik me helemaal het schompes heb gewerkt dit succes te realiseren. Aan de andere kant: ik begrijp inmiddels heel goed dat je nooit iedereen tevreden kunt stellen. En misschien is dat wel beter. Er moet discussie zijn. Mensen moeten over jou en jouw werk praten. Zo wordt het aan de man gebracht. In de toekomst blijf ik op mijn manier werken, zonder concessies te doen aan wie of wat dan ook. Ik heb tot nu toe in mijn leven veel op intuïtie gedaan. Er is geen reden om daar nu vanaf te stappen.
Toch baart het tweede boek mij enigszins zorgen. Het raamwerk is af en begin februari ga ik op reis om op zoek te gaan naar bepaalde antwoorden. Het grootste probleem echter is de chaos in mijn leven. Eus kon ik in alle rust en anonimiteit schrijven. Nu heb ik tot eind maart optredens staan. Aangezien ik nog steeds in Deventer woon, en daar blijf ik voorlopig, is het behoorlijk tijdrovend om steeds naar de grote steden af te reizen voor literaire bijeenkomsten. Maar goed, de schoorsteen moet ook roken.
Intussen is het al wel zover dat woorden, zinnen en soms hele alinea’s zich opdringen in mijn hoofd. Ik ben zwanger van dat nieuwe boek. Het moet eruit. En dat ik er nu niet rustig aan kan werken, maakt me ongedurig. Af en toe word ik zelfs getroffen door een schuldgevoel omdat ik me afvraag of ik mijn tijd niet verkwansel aan randzaken. Zo zie je, Bas, zelfs het leven van een bestsellerauteur gaat niet altijd over rozen.
Ik wens je veel succes met je site. Voor een socialist ben je best oké. Breng je vriendin en dochtertje mijn groeten over. Ik hoop dat je in alles zal slagen wat je ambieert.
Groet,
Özcan”
Geïntereseerd in Özcans boek? Bestel Eus bij Bol.com
